Âşık. Dünya gözüyle değil gönül gözüyle insanlara, insanlığa ışık tutan çağının ötesinde bir ozan. Böyle söyleyince sanki yüzyıllar önce yaşamış birisinden bahseder gibi geliyor. Aradan yarım asır bile geçmemesine rağmen belki de bu his onun insanlığından, olgunluğundan ve saflığından milletçe çok ama çok uzaklaştığımızı iliklerimize kadar hissettiğimiz içindir.
Küçük yaşta gözlerini kaybetmesine rağmen etrafına bakmayı hiç kesmemiş. Çünkü esas cevherin gözde değil gönülde olduğunun farkına varmış. Almış eline sazını, söylemiş Anadolu’nun türküsünü. Son hatırladığı kömürün karasını, kanın alasını ve hayatının derdi devasını öyle güzel betimlemiş ki içinde bulunduğu karanlık onun için birçok insanın aydınlığından daha aydın olmuş. Belki de bunun içindir yıllar sonrasında gözlerini açtırmak isteyen tabiplere nezaketen karşı çıkması.
Bir küçük dünyam var içimde benim
Mihnetim ziynetim bana kâfidir
Görenler dar görür geniştir bana
Sohbetim ülfetim bana kâfidir
İnsanı olduğu gibi kabul etmek erdemiyle, insanı insandan ayırmanın yanlış olduğunu benimsemiş ve insanların kısım kısım yani farklılıklarıyla beraber yaşadığını belirtmiş dizelerinde. Bu yüzdendir ki insanın tasvirini boş bırakmış karanlığında. Halbuki günümüzde ufacık bir farklılığa tahammülümüz yok. Bizden olmayana, bize benzemeyene günahımızı bile vermez haldeyiz. Birbirimize daha da kenetlenmemiz gereken şu zamanda çok büyük ziyan içindeyiz.
Kürt’ü Türk’ü ve Çerkes’i
Hep Adem’in oğlu kızı
Beraberce şehit gazi
Yanlış var mı ve neresi?
Yezit nedir, ne kızılbaş?
Değil miyiz hep bir kardeş
Bizi yakar bizim ateş
Söndürmektir tek çaresi
Veysel sapma sağa sola
Sen Allah’tan birlik dile
İkilikten gelir belâ
Dava insanlık davası
Anadolu’nun tozlu, uzun ve ince yollarında bir handan bir diğer hana göç edip gitmiş. Benim sadık yarim kara topraktır diyerek ahde vefasını belli etmiş. Şimdi börtü, böcek, ot toprağının üstünde, hizmet eder durur devri alem içinde. Merak etme âşık, dostların seni hep hatırlayacaktır dünya döndükçe.
21 Mart 2017